رؤيه:تخيلى يا ماما إسلام طلع خاين ومتجوز عليا وبيخدعني ماما أنا عايزه أطلق

سماح باستنكار:بس أنت مش متجوزه أصلا يا رؤيه 

رؤيه:أنت بتقولى ايه أنت متفقه معاهم تجننينى 

سماح بعصبيه:كفايه بقا يا رؤيه ما تبطلى الجنان دا بقا 

رؤيه:أنا وإسلام متجوزين وكنت حامل

سماح بغضب:كفايه بقا أنا مبقتش ناقصه خلاص أنا هشوف مصيبتك ولا مصيبة رنا

"رؤيه كانت دايخه وماسكه دماغها ومامتها قربت مسكتها جامد"

سماح:أنت خلاص اتجننتى خالص كل يوم تألفيلى قصه جديده وأنا كنت بستحمل لكن خلاص قرفت ومبقتش قادره أستحمل.. أعملى حسابك إنى هرميكي فى مصحه نفسيه يمكن يعرفوا يعالجوكى

______________________

_كملى يا رؤيه وبعدين

رؤيه:بس وجبتنى المصحه هنا علشان تفضا لمشكلة رنا

الطبيبه:وايه سبب المشكله من الأساس يا رؤيه ايه السبب ال يخليكى تألفى قصص مش موجوده فى الحقيقه

رؤيه ابتدت تتوتر وتفرك فى ايديها جامد وابتدت تحكى:من لما اتولدت وكان ممنوع إنى أخرج من البيت أيا كان السبب.. بابا الله يرحمه كان عنده وسواس قهرى كان عنده رعب من الناس كان بيخاف يخرج أو حتى يخرجنى لو كان حتى فكر يطلع كان بيجى تعبان ويفضل يقفل فى الأبواب والشبابيك لأنه كان بيتخيل إن فيه ناس هتهاجمه كان دايما خايف ومخوفنا معاه كان يوم ما نحتاج حاجه من بره ماما تخرج تجيبها وترجع بسرعه علشان بابا ميزعقش أنا كمان اتربالي الرعب من الناس ومكنتش بشوف الشارع وبعد كده رنا اتولدت وبابا مات بعد ولادتها بسنتين مقدرش يستحمل التهيؤات ال كانت بتجيله ومات

الدكتوره:طيب اهدى يا رؤيه واشربى مايه وكملى

رؤيه مسكت المايه بايدين بترتعش وشربت وكملت:ماما كانت على اى غلطه صغيره تضربنى وتلسعنى بالنار بهدف إنها تربينى وبقيت شخصيه ضعيفه ومهزوزه

الدكتوره:بس رانا كانت بتخرج بدليل إنها كانت بتتعلم ودخلت ثانوى

رؤيه:لما أمي ابتدت تشوفنى بقيت ابقا زي بابا وكنت رافضه الخروج خالص حتى بعد ما ما بابا اتوفى برضو مخرجتش ماما حاولت بس كنت بصرخ لو طلعت من باب البيت فماما قررت إن رنا تخرج للدروس علشان  متبقاش جبانه زيى

الدكتوره:وبرضو ايه ال وصلك إنك تألفى قصص مش موجوده

رؤيه عرقت جامد:لما كانت رنا تخرج كانت تيجى تحكيلي عن الحياه بره البيت كنت متلهفه إنى أشوف ناس زيها لكن برضو فضل حاجز الخوف إنى أخرج بره البيت موجود

الدكتوره بتشجيع:كملى يا رؤيه 

رؤيه:ابتديت أعيش حياه خاصه بيا أحبس نفسى فى أوضتى وأخترع حكايات وقصص أكون أنا بطلتهابس المهم إنى مخرجش برا أوضتى

الدكتوره:بس عارفه إن احنا اخدنا أول خطوه فى مرحلة العلاج

رؤيه:ا. ازاى

الدكتوره:كونك إنى أقتنعتى إن كل دا كان خيال فاحنا كده وصلنا لنقطه كويسه جدا

فاضل لينا بس إنك تبطلى خوف من الناس

رؤيه ضحكت:كان لازم أقتنع إن كل دا خيالات أنا بقالى ست شهور بتعالج

الدكتوره:ههه منهم شهرين منطقتيش فيهم كلمه واحده

رؤيه:ك. كنت خايفه أتكلم

الدكتوره ابتسمت:رنا حصل فيها ايه

رؤيه:بعد ما خفت أمى جابت المأذون وقررت إن أحمد يكتب عليها

*فلاش باك *المأذون:بارك الله لكما وبارك عليكما وجمع بينكما في خير

سماح كانت دموعها فى عينيها:لولولولولي

المأذون كان لسه هيخرج بس رنا اتكلمت:استنى يا شيخنا

أحمد باستغراب:فيه ايه يا رنا

رنا بجمود:طلقنى ودلوقتى

سماح:أنت بتقولى يا بت أنت عايزه تفضحينا احنا لسه معملناش إشهار

رنا بدموع:لوسمحت يا ماما كفايه لحد كده تدخلات

سماح:أنت بتردى عليا يا قليلة الربايه مش كفايه إنى محسبتكيش على عملتك المنيله ولا على كذبك ليا

رنا:مسألتي نفسك ليه مقولتلكيش رغم إن كان أول حد المفروض ارتمى فى حضنه هو أنت.. هقولك أنا ليه علشان أنت طول عمرك مربيه لينا الرعب والخوف أى حاجه تحصل حتى لو احنا مش غلطانين كنت بتضربينا وتهنينا وتلسعينا بالنار هى دى التربيه فى نظرك؟!

سماح:أنا كنت عايزكو تكونوا متربيين

رنا:متربيين ولا مجانين.. سبينى لو لمره واحده فى حياتى أختار مستقبلى.. يلا يا شيخنا ابدأ في إجراءات الطلاق

أحمد:أنا بحبك يا رنا

رنا بعصبيه:بتحبني!! لما اتذللتلك علشان ترحمنى وتعتقنى لوجه الله كان فين الحب

أحمد بحزن:أ

رنا بصراخ:لما قولتلك إنى حامل تعالى انقذنى واتقدملى وأنا هوافق فاكر قولتلى ايه! قولتلى غورى من هنا شوفى هتتصرفى فيه ازاى.. اتذللتلك واتنازلت عن كرامتى

كملت بصراخ:أنا وطيت على رجلك وبوستها علشان ترحمنى ومرحمتنيش ايه قلبك محنش

أحمد:كان شيطانى عامينى

رنا:أنت الشيطان نفسه يا أحمد

لو سمحت طلقنى وأنا هاخد بنتى وأسافر ولو عايز تبقا تشوفها ابقا تعالى شوفها

أحمد بحزن:أنت طالق يا رنا

------------

*باك*

رؤيه:رنا اخدت بنتها وطلعت على القاهره وسمعتها رؤيه ودلوقتى بتحاول تتعافى من ال حصلها

الدكتوره:ومامتك

رؤيه:أمى عايشه بتأنب نفسها على سؤ تربيتها لينا

الدكتوره:هى كانت بتجيلك هنا كتير اوي

رؤيه:أنا مسامحاها على فكره على الأقل عرفت غلطها

الدكتوره:عندى ليكى خبر حلو

رؤيه:ايه؟

الدكتوره:تقدرى تخرجى النهارده من المصحه

رؤيه بفرحه:بجد

الدكتوره:اه بس هنتابع جلسات مع بعض فى عيادتى الخاصه

رؤيه:تفتكرى هقدر أنزل الشارع وأشوف الناس

الدكتوره:أنت قويه يا رؤيه وطبعا هتقدرى ولو حسيتى بخوف أو أي اضطراب وأنت ماشيه رنى عليا على طول وأنا هجيلك

رؤيه ابتسمت:حاضر

رؤيه بتتكلم:خرجت من المصحه وأنا ببصلها جامد وتبتدت اخد خطواتي فى الشارع كان قلبى بيدق جامد بس كنت كل شويه بطمن نفسى إنى قويه لحد ما بقيت خطوه خطوه اتعود على وشوش الناس

_______

*بعد مرور سنه*

رؤيه كانت بتسجل على موبايلها:بكلمكوا النهارده وأنا فى معرض الكتاب تم نشر أول كتاب ليا بعنوان"مريض نفسى" بحاول أفهم فيه الناس إن  مش أى حد مريض نفسى نتهمه بالجنون الكتاب نجح جدا وبقيت كاتبه مشهوره بقيت أتصور مع الناس وأسلم عليهم من غير خوف.. ودا بالنسبالي أو خطوه ليا فى طريق النجاح

انضم لجروب التليجرام ( هينزل فيه الرواية كاملة ) اضغط هنا